Ένα εξάμηνο μετανάστης στο Ντένβερ του Κολοράντο, στις ΗΠΑ, είναι πιστεύω αρκετό για να συμμαζέψω λιγάκι και να σας μεταφέρω, όσο μπορώ,τις εντυπώσεις μου από αυτό τον τόπο, τους ανθρώπους και τον τρόπο ζωής πριν προλάβουν να χαθούν μέσα στην καθημερινότητα μου, γιατί ήδη πολλά από αυτά που μου έκαναν αρχικά ιδιαίτερη εντύπωση νιώθω να τα συνηθίζω ή να τα αποδέχομαι εν τέλει!
Επιθυμώ λοιπόν να μεταφέρω όλα αυτά τα “καινούργια”, τα “πρωτόγνωρα” που συνάντησα εδώ 6, 000 μίλια μακρυά απ’ την Ελλάδα, που μου κίνησαν το ενδιαφέρον προκαλώντας μου άλλοτε έκπληξη, άλλοτε απορία, άλλοτε θαυμασμό και άλλοτε άρνηση.
Καταρχάς όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ντένβερ πάθαμε ένα πρώτο σοκ από την τεράστια έκταση του και από όλα τα περίεργα πράγματα που ακούγεται ότι κρύβονται πίσω από κάθε μορφή τέχνης που το διακοσμεί. Εννοείται πως ήρθαμε και λιγάκι “διαβασμένοι” σχετικά με το μυστήριο που κρύβεται πίσω από όλα αυτά που βλέπεις (μασονικά σύμβολα, συνωμοσιολογικά σενάρια, αλλόκοτες τοιχογραφίες και τρομακτικά αγάλματα) και αμέσως νιώσαμε δέος και περιέργεια..Εγώ που είμαι και φοβητσιάρα τα χρειάστηκα κανονικά. Πρόκειται πράγματι για ένα “αινιγματικό” όπως λένε αεροδρόμιο, το οποίο είναι το τρίτο σε έκταση στον κόσμο και το μεγαλύτερο στην Αμερική!
Ο κόσμος ήταν από την πρώτη στιγμή πάρα πολύ φιλικός! Ναι! Είναι πέρα για πέρα αλήθεια! Θα περάσουν από δίπλα σου όλων των ηλικιών και των ειδών άνθρωποι, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και θα σου χαμογελάσουν τουλάχιστον! Θα πούνε “Καλημέρα” , “Γεια”, θα γνέψουν φιλικά και θα σε ρωτήσουν και “Τι κάνεις;” “Πώς τα πας;” κι ας μην σε έχουν ξαναδεί ποτέ στην ζωή τους. Μ’ αρέσει αυτό! Πολύ μ ‘ αρέσει! Δεν ξέρω αν είναι προσποιητό όπως μου είπαν ορισμένοι περισσότερο καχύποπτοι… Αυτό που βλέπω και νιώθω όμως, είναι σίγουρα ευγένεια! Να συμπληρώσω σ’ αυτό, ότι υπάρχει μεγάλη προθυμία να σου δώσουν πληροφορίες και να σε εξυπηρετήσουν όπως μπορούν τυχαίοι, άγνωστοι που συναντάς στο δρόμο και σαν ξένος και “ξέμπαρκος” ρωτάς για να μάθεις.
Κατά καιρούς πάντως Αμερικάνοι και μη με τους οποίους έχω συζητήσει γι αυτό μου είπαν ότι ο κόσμος στην Αμερική δεν είναι σε όλες τις πόλεις ή πολιτείες το ίδιο. Και αυτό γιατί στο Ντένβερ η πλειοψηφία του κόσμου έχει βρεθεί εδώ από αλλού. Λίγοι είναι οι ντόπιοι του Ντένβερ. Και όλοι επιζητούν αντίστοιχη αντιμετώπιση και συμπεριφορά.
Είναι άνθρωποι ακομπλεξάριστοι! Εντελώς όμως..Με όλους και με όλα. Αποδέχονται κάθε τι διαφορετικό και δεν δίνουν και ιδιαίτερη σημασία αν κάποιος κυκλοφορεί με τις πιτζάμες και τις παντόφλες με τα αρκουδάκια που φόρεσε από το σπίτι μόλις σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι του και βγήκε έτσι έξω να κυκλοφορήσει, να πάει για ψώνια ας πούμε.
Απόκριες έχουν εδώ όλο το χρόνο! Φτάνει πια με αυτό το Halloween και τις “κολοκύθες” και τα στοιχειωμένα σπίτια και τις αράχνες και τα φαντάσματα και γενικά με αυτή την εμπορευματοποίηση “του τσίρκου”.
Φαγητό παντού! Όπου κι αν βρεθείς εδώ το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πεινάσεις – κάτι θα βρεις να φας! Παντού εστιατόρια, παντού fast food. Παντού μυρωδιές, παντού τηγανιτά και ανθυγιεινά! Σαφώς και δεν είναι τυχαίο πως οι Αμερικάνοι είναι οι πιο παχύσαρκοι στον κόσμο! Και μάλιστα το φαγητό είναι τόσο φθηνό που μπορείς να τρως κάθε μέρα έξω και να μην σε νοιάζει το κόστος! Θα φας θα σκάσεις, θα πιεις και την αναψυκτικάρα σου και έχει ο Θεός. Δεν μας χάλασε κι εμάς τους λιχούδηδες αυτό..Τα κιλά που πήραμε να δούμε πως θα χάσουμε και πως θα κατεβάσουμε και την χοληστερίνη μας.
Εδώ η εποχή δεν έχει dress code! O καθένας ντύνεται όπως του κατέβει! Ντύσιμο δηλαδή παντός καιρού! Μπορεί να δεις να φοράνε και σκουφί το καλοκαίρι, μπορείς να δεις και την διχάλα στο πόδι με έξω τον αστράγαλο, το σορτς και το αμάνικο και να έχει -15 βαθμούς Κελσίου. Να τρίζουν τα δόντια, αλλά το μπουτάκι και η κοιλιά απέξω, είναι άποψη. Το πέδιλο στο καταχείμωνο επίσης..Και το “ξυποληταριό” γενικότερα από μικρούς και μεγάλους συνεχίζεται.. Χίπιδες παιδί μου δεν τους αγγίζει το κρύο! Κι εγώ με πανοπλία και το καλοριφέρ στον ώμο..Τι να πεις μετά..; Αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι δεν είσαι φυσιολογικός.
Υπάρχει και εδώ ρατσισμός ειδικά αν πρόκειται για ξένο (όχι Αμερικάνο δηλαδή) που έρχεται στην χώρα για εργασία και θα πρέπει να αποδείξει ποιος είναι. Δεν πα να έχεις προϋπηρεσία ή 1000 πτυχία ή πχ..αν δεν ξέρουν το πανεπιστήμιο που φοίτησες δεν μπορείς να εξισωθείς (πόσο μάλλον να υπερέχεις) σε σχέση με έναν Αμερικάνο απόφοιτο αντίστοιχης εδώ σχολής. Πάντα πρέπει να αποδείξεις.. Αλλά παντού δεν ισχύει κάτι τέτοιο..(;) Συναντώντας Ευρωπαίους που ήρθαν εδώ και ανταλλάσσοντας μεταξύ μας εμπειρίες το επιβεβαίωσα αυτό. Πολύ συχνά μάλιστα.
Πολλά μωρά, συνήθως οικογένειες μεγάλες! Τα τρία παιδιά είναι ο μέσος όρος εδώ…Συχνα βλέπεις τρία παιδιά και ένα στην κοιλιά. Γνωρίσαμε και οικογένεια με γονείς στην ηλικία μας που είχαν επτά παιδιά. Ε, ναι εκεί τα ‘παιξα! Η μαμά ήταν υπέροχη πάντως! Δεν έχω γνωρίσει πιο Supercool μαμά από εκείνη με τα επτά παιδιά! Σοβαρολογώ!
Η εκπαίδευση κοστίζει.. Δεν είναι δωρεάν! Θα μου πεις μετά πως και σε εμάς στην Ελλάδα που υποτίθεται ότι είναι δωρεάν, γιατί την πληρώσαμε και την πληρώνουμε ακόμα ακριβά; Οι γονείς μας μόνο ξέρουν πόσο πολλά ξόδεψαν και πόσο “μάτωσαν” οικονομικά για να μας σπουδάσουν! Ξεκινώντας από το δημοτικό κιόλας, με ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα κτλ. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως όλα σχετικά είναι..
Ύστερα πάντως από προσωπική έρευνα σχετικά με τα σχολεία για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ο παιδικός ή βρεφονηπιακός σταθμός είναι οικονομικά απλησίαστος. Μπορεί να χρειάζεσαι 1000-1500 $ για να πηγαίνει το παιδί σου καθημερινά οκτώ ώρες στον ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Οι δημόσιοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι και οι ζήτηση τεράστια για να καλύψει τα παιδάκια που περιμένουν στην ουρά! Εκεί το πιο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις απέξω. Οπότε παύει να ναι επιλογή ο δημόσιος παιδικός σταθμός.
Τα παιδιά εδώ ξεκινούν την υποχρεωτική εκπαίδευση εφόσον έχουν φτάσει τα τέσσερα τους έτη. Συνεχίζοντας την συλλογή πληροφοριών κυρίως για τις προσχολικές ηλικίες (που αφορά σε αυτή την φάση την δική μου οικογένεια), τα νήπια δεν πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο αλλά βάσει του οικογενειακού προϋπολογισμού και βάσει των αναγκών της η οικογένεια είναι αυτή που θα επιλέξει το πρόγραμμα του σχολείου, που το παιδί θα ακολουθήσει.
Κανείς δεν βιάζεται! Σε καμία ουρά! Όλοι με το πάσο τους! Οπουδήποτε βρεθείς και σταθείς όλοι είναι υπομονετικοί! Από τον υπάλληλο μιας επιχείρησης μέχρι και τον πελάτη – καταναλωτή! Ούτε θα τσακιστούν να σε εξυπηρετήσουν (σαν τους δικούς μας τους “έρμους” τους Έλληνες εργαζόμενους που είναι μες το άγχος και τρέχουν λες και τους κυνηγάν με καραμπίνα για να προσφέρουν όσο πιο γρήγορη εξυπηρέτηση γίνεται), ούτε θα καυγαδίζουν στην ουρά οι υπόλοιποι. Αυτό ομολογώ ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει…
Η ανεργία φθάνει στο 3%! Είναι σχεδόν ανύπαρκτη! Και παντού μα παντού κάνουν προσλήψεις! Τρομάζω όταν βλέπω παντού επιγραφές που ζητάνε κόσμο ή ορίζουν κάποια συγκεκριμένη ημέρα με ανοιχτές συνεντεύξεις (open interviews) για υποψήφιους υπαλλήλους, στήνοντας μεγάλους πάγκους στα καταστήματά τους με ταμπέλα που γράφει “ελάτε να γίνετε μέλη στο εργατικό δυναμικό της επιχείρησής μας υποβάλλοντας το βιογραφικό σας εδώ” και σε περιμένουν δυο-τρία άτομα με το χαμόγελο να σε κεράσουν μπισκοτάκια, σοκολατάκια και καφέ για να υποβάλεις το βιογραφικό σου και να περάσεις την συνέντευξη επιτόπου!
Υπάρχει τρομερή υπερκατανάλωση! Τεράστια σπατάλη και μεγάλος όγκος φαγητού που καταλήγει στα σκουπίδια. Δεν είναι και κάτι καινούργιο ή πρωτάκουστο βέβαια! Ωστόσο, άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις…Πραγματικά λυπηρό. Και άδικο..
Υπέρογκα ποσά χρειάζεται να δαπανήσεις για να φροντίσεις την υγεία σου! Τόσο που προσεύχεσαι να μην πάθεις τίποτα. Πού να σου τύχει κάτι έκτακτο δηλαδή και ειδικά αν δεν είσαι και ασφαλισμένος,την πάτησες…Πάντως σε επείγουσα ανάγκη θα έρθουν σίγουρα το ασθενοφόρο μαζί με την πυροσβεστική και πιθανό και την αστυνομία και θα σε σώσουν, λειτουργώντας άμεσα και αποτελεσματικά αλλά πριν το εξιτήριο από το νοσοκομείο μόλις πριν βγεις και ζητήσεις το λογαριασμό ή ακόμη καλύτερα αν ο λογαριασμός ,η γνωστή” λυπητερή”, έρθει στο σπίτι, θα πεθάνεις επιτόπου από ανακοπή καρδιάς !
Εδώ μετράει το μέγεθος! Όλα είναι μεγάλα και σε ποσότητα πολύ! Σπίτια, καταστήματα, οχήματα, προϊόντα, συσκευασίες, μερίδες στα εστιατόρια.
Σε όλα τα ροφήματα βάζουν θρυμματισμένο πάγο, χειμώνα καλοκαίρι και σερβίρουν μόνο παγωμένο νερό. Ακόμη και στα παιδιά σερβίρουν κρύο νερό. Ακόμη κι αν το ζητήσεις χωρίς πάγο θα έρθει πάλι κρύο! Από ψυγείο ή από ψύκτη! Δεν πιστεύω πάντως ότι υπάρχει Αμερικάνος που έχει πιει έστω μια φορά στη ζωή του νερό σε θερμοκρασία δωματίου!
Αν είσαι ανυποψίαστος και δεν αντέχεις τα καυτερά την πάτησες! Τα περισσότερα φαγητά είναι καυτερά. Κι αν ρωτήσεις και σου εγγυηθούν ότι το φαγητό που παρήγγειλες δεν είναι καυτερό μην τους πιστέψεις. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς εννοείς! Θεωρούν καυτερό μόνο “το μπουρλότο”!
Τι ωραία που δεν καπνίζουν πουθενά σε χώρο εσωτερικό! Επιτέλους απολαμβάνουμε και μια οικογενειακή έξοδο με τα παιδιά μας όταν βγαίνουμε για φαγητό! Άντε να φας σε ελληνική ταβέρνα (στην Ελλάδα εννοώ) που θα είναι παντελώς άκαπνη! Όνειρο θερινής νυκτός!
Η πώληση και η χρήση της μαριχουάνας εδώ ΔΕΝ είναι απαγορευμένη (το μαύρο κυκλοφορεί ελεύθερο) και επιτρέπεται να καπνίζει κανείς δημόσια σε ανοιχτό χώρο. Βγαίνεις δηλαδή έξω από το σπίτι και στα δέκα βήματα βρωμάει “μπαφίλα”. Είδα και πολλές επιγραφές που εκθειάζουν την επιτρεπτή χρήση της μαριχουάνας εδώ και τον θετικό αντίκτυπό της στην κοινωνία του Κολοράντο (ότι βοηθάει για ιατρικούς λόγους, αποφυγή και μείωση βίαιων περιστατικών και άλλα τέτοια). Άντε καλά…
Σχετικά με το αλκοόλ. Το αλκοόλ εδώ θεωρείται πως είναι για τους περιθωριακούς. Λες και θα ξορκίσουν το κακό αν σε δουν να πίνεις ή να ζητάς κάποιο αλκοολούχο ποτό. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό σου αφαιρούν πόντους από το δίπλωμα, άμεσα σου παίρνουν την άδεια οδήγησης και πολύ εύκολα πας και φυλακή αν σε σταματήσουν, ενώ οδηγείς και έχεις πιει. Μπορεί ακόμη και με λίγο παραπάνω από μια ή δυο μπύρες. Πάντα εννοείται ψωνίζεις κάποιο αλκοολούχο ποτό δείχνονταςτην ταυτότητα ή διαβατήριο σου που να δείχνει την ηλικία σου για να επιβεβαιώσουν ότι είσαι άνω των 18. Αν δεν έχεις κάποιο τέτοιο αποδεικτικό για την ηλικία σου δεν παίρνεις.
Οι δρόμοι είναι μεγάλες ευθείες, καθόλου επικίνδυνοι χωρίς μποτιλιαρίσματα, η οδήγηση (όλοι οδηγούν αυτόματα αυτοκίνητα), η σήμανση και ότι σχετίζεται με την οδική κυκλοφορία είναι πολύ απλό και πολύ ανώδυνο ζήτημα! Τόσο απλό και τόσο εύκολο που βλέπεις κάτι γιαγιάδες 90 χρονών ή κάτι δεκαπεντάχρονα (επιτρέπεται η οδήγηση σε 15χρονο σαν ένα πρώτο εκπαιδευτικό στάδιο με ορισμένες προϋποθέσεις βέβαια, μέχρι να πάρει πλήρη άδεια οδήγησης στα 18) να οδηγούν κάτι αυτοκίνητα σα νταλίκες και απορείς! Εντυπωσιάζεσαι δηλαδή! Μετά από λίγο καιρό όμως, συνειδητοποιείς ότι αν βάλεις και τον σκύλο σου να οδηγήσει εδώ μια χαρά θα τα πάει. Το αυτοκίνητο πάει μόνο του. Πρόβλημα πάρκινγκ δεν υπάρχει πουθενά μα πουθενά. Παντού βρίσκεις να παρκάρεις! Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις βιαστικών οδηγών και τα όρια ταχύτητας τηρούνται εδώ. Επομένως δικαιολογείς κάπως τα πράγματα. Μηχανάκι ακόμη δεν έχω δει να κυκλοφορεί! Κάτι μηχανές μόνο κι αυτό πολύ περιστασιακά. Ακόμη και ο ντελιβεράς “στην πούδρα έρχεται” που λέμε, πάντα με το αυτοκίνητο!
Η λεκάνη στην τουαλέτα είναι γεμάτη με νερό που νομίζεις ότι αν πέσεις μέσα θα πνιγείς. Το πανηγύρι λαμβάνει χώρα όμως όταν τραβήξεις καζανάκι! Εξαφανίζεται το περιεχόμενο μαζί με το νερό και επανέρχεται καθαρό στη συνέχεια λες κι έχει πάθει κάτι σαν αναρρόφηση…
Στην μπανιέρα συναντάς συνήθως μόνο ντους. Δυσεύρετο το καλώδιο με τηλέφωνο που πετάει νερό.. Και αυτό σας το λέω έχοντας δει αρκετά σπίτια ή δωμάτια ξενοδοχείου μέχρι να εγκατασταθούμε κάπου μόνιμα. Ίσως κατόπιν αναζήτησης και παραγγελίας να βρεις κάτι.
Στους ανελκυστήρες το ισόγειο ορίζεται ως ο αριθμός ένα και δίπλα ένα αστεράκι , “1*”. Μην μπερδευτείτε αν θέλετε να πάτε στον πρώτο όροφο. Ο πρώτος εδώ είναι το ισόγειο!
Ταξί δεν χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι. Προτιμούν συνήθως το Uber ή το Lyft, που είναι κάτι αντίστοιχο. Είναι σίγουρα πολύ πιο φθηνό σε σχέση με το ταξί και οποιοσδήποτε που έχει άδεια οδήγησης μπορεί να γίνει οδηγός διαθέτοντας το δικό του αυτοκίνητο και χρησιμοποιώντας απλά την αντίστοιχη εφαρμογή στο κινητό του, αφού προηγουμένως δώσει κάποια προσωπικά στοιχεία (on line). Για “ταξίμετρο”, τηλεφωνικό κέντρο, παραλαβή επιβατών, χάρτη κλπ, δεν χρειάζεται να ανησυχεί ο οδηγός καθώς τα κάνει όλα η εφαρμογή (το app) αρκεί ο ενδιαφερόμενος να διαθέτει internet στο smart κινητό του. Τόσο απλά.
Σουπερμάρκετ. Όλα τα σουπερμάρκετ εδώ είναι τόσο διαφορετικά! Πολύ μεγάλα και έχουν τα πάντα μέσα! Από τρόφιμα, μέχρι κοσμήματα, βρεφικά είδη, ηλεκτρικές συσκευές, είδη σπιτιού, εργαλεία, έπιπλα, ρούχα και παπούτσια. Ότι χρειάζεσαι το βρίσκεις εκεί! Μεγάλα, με τεράστια ποικιλία προϊόντων, με καταστήματα οπτικών μέσα, ακόμα και μικρά ιατρεία, άλλοτε και Starbucks. Στα περισσότερα σουπερμάρκετ πάντως σερβίρεται fast food! Καμιά πίτσα, κάνα σαντουιτσάκι ή hot dog κλπ. Είπαμε το γρήγορο φαγητό δεν λείπει από πουθενά.
Όταν χρειάζεσαι βοήθεια στις αγορές σου και δεν υπάρχει γύρω κάποιος πωλητής ενώ βρίσκεσαι μέσα σε ένα αχανές κτήριο, τι κάνεις; Όταν πρόκειται για κάτι συγκεκριμένο που ψάχνεις, και θες πληροφορίες υπάρχει συνήθως κάποιο τηλέφωνο -σαν τηλεφωνικός θάλαμος- μέσα στο πολυκατάστημα, το σηκώνεις και σου λένε ότι εφόσον χρειάζεσαι βοήθεια για τις αγορές σου, να περιμένεις στο σημείο που βρίσκεσαι και εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος πωλητής από την άλλη άκρη του μαγαζιού να σε εξυπηρετήσει!
Οι τιμές των αγαθών σε κάθε σουπερμάρκετ διαφέρουν ακόμη και από γειτονιά σε γειτονιά – που λέει ο λόγος – γιατί υπάρχει διαφορετικός ΦΠΑ για τα προϊόντα, και πάντοτε στο ράφι αναγράφονται οι τιμές, άνευ ΦΠΑ! Παρεμπιπτόντως τα περισσότερα προϊόντα εδώ είναι πολύ φθηνότερα σε σχέση με την χώρα μας, αλλά και τις αποδοχές του μέσου εργαζόμενου Αμερικάνου.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση εδώ είναι ότι ψωνίζουν στο σουπερμάρκετ κάθε λογής και ηλικίας άνθρωποι, ακόμη και άνθρωποι με κινητικά και όχι μόνο προβλήματα, αφού υπάρχει ειδικό ηλεκτρικό καροτσάκι για να εξυπηρετούνται και οι ηλικιωμένοι. Με το καλαθάκι του πάντα, για να βάζει ο πελάτης μέσα τις αγορές του και έτσι δεν χρειάζεται να κουράζεται ή να κουβαλά μπαστούνι ή πατερίτσες! Ακόμη και εγώ που έχω δυο παιδάκια και δεν μπορώ να κουβαλάω από το χέρι τις κόρες μου μέσα σε τέτοιες τεραστίων εκτάσεων επιχειρήσεις, υπάρχει καρότσι αγορών δυο θέσεων για τα παιδιά. Άντε μετά να ψωνίσω ευχάριστα και ανώδυνα μέσα σε οποιωδήποτε σουπερμάρκετ στην Ελλάδα.. Πόσο μάλλον η γριά γιαγιά μου. Αδύνατο!
Ο καιρός είναι υπέροχος, με ηλιοφάνεια 360 μέρες το χρόνο. Το υψόμετρο αρκετά μεγάλο (1564-1731μ.) και ως εκ τούτου η υγρασία σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Τέλος, το μέρος είναι ιδιαίτερα φιλικό για οικογένειες και μπορείς να συμμετέχεις σε πάρα πολλές δραστηριότητες μαζί με τα παιδιά σου: να πας σε ειδικά διαμορφωμένα μουσεία για παιδιά, σε βιβλιοθήκες που υπάρχει πάντοτε ειδικός χώρος απασχόλησης για τα παιδιά κάθε ηλικίας (και είναι δωρεάν παρακαλώ), πολυχώροι με τραμπολίνα, λουνα παρκ, ice skating, χιονοδρομικά, να κάνεις ποδηλατάδα να πας σε κάποιο κοντινό recreation center κλπ.
Ακόμη, στο Ντένβερ θα συναντήσεις υπέροχα πάρκα, πολλά γήπεδα γκολφ, περιποιημένα και προσεγμένα από κάθε άποψη σχολεία, καθαρούς δρόμους και πλατείες, αμέτρητους χώρους με πράσινο για εξωτερικές δραστηριότητες, πικ- νικ, παιδικές χαρές, πισίνες, ζωολογικό κήπο, ενυδρείο .
Παρόλα αυτά Ελλαδάρα μου, μου λείπεις..
SupercoolMama
Το είχαμε και οι τρεις ανάγκη. Να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα και αρκετό ήλιο! Πάει τώρα καιρός που δεν μπορούσαμε να βγούμε λόγω ιώσεων (που θερίζουν αυτή την εποχή) και προτίμησα να μην πάω με τα παιδιά σε κάποιο κλειστό χώρο πάλι εκθέτοντας τα σε νέα μικρόβια και ιώσεις.
Supercool μαμάδες και μπαμπάδες ακούστε τις ανάγκες των παιδιών σας και βγάλτε τα έξω. Ξέρω ότι δεν είναι παντα εύκολο και μιλάω από προσωπική εμπειρία φυσικά, μιας και είμαι μαμά δυο νηπίων! Παρόλα αυτά αξίζει να αφήσουμε στην άκρη ότι άλλο μας απασχολεί, και να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στα παιδιά μας για να παίξουμε μαζί τους.
Τόσο κοντά μας και τόσο μακρυά απ’ την πατρίδα Ελλάδα!
Ο ενθουσιασμός μου δεν κρύβεται στο βίντεο, αλλά πιστέψτε με ότι το ίδιο θα νιώθατε κι εσείς στην δική μου θέση..
Τι πρωτόγνωρα συναισθήματα..(;)! Όταν βρίσκεσαι μακρυά από την χώρα σου, εκτιμάς πράγματα που είναι τόσο απλά, φυσιολογικά και καθημερινά στην ελληνική σου πραγματικότητα που αργείς να συνειδητοποιήσεις την αξία τους. Είδαμε ακούσαμε και γευτήκαμε ελληνικά! 
Το καλυτερο όμως ήταν που ηρθαμε σε επαφή με Έλληνες που λείπουν σχεδόν μια ολόκληρη ζωή από την χώρα μας. Η χαρά και η συγκίνηση τους ήταν, από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε στο μικρό παραδοσιακό καφέ-ζαχαροπλαστείο, ιδιαίτερα εμφανής!
Ο κύριος Λουκάς Λούκας (που όπως μας είπε με καμάρι δεν υπάρχει άλλος με το ίδιο όνομα σε όλο το Κολοράντο) πελάτης στο μαγαζί αμέσως μας ανοίχτηκε και δεν δίστασε να μοιραστεί ιστορίες από την ζωή και την πορεία της ζωής του ως τώρα..
Ως ήταν αναμενόμενο και αυτός και ο κύριος Βασίλης που είναι ο ιδιοκτήτης αυτής της επιχείρησης, ασχολούνται με τον κλάδο της εστίασης όπως και οι περισσότεροι Έλληνες μετανάστες αυτής της γενιάς..
SupercoolMama 